Zdjęcie to wyrażanie wrażeń. Jeżeli piękno nie będzie istnieć w nas samych, to jak w ogóle będziemy mogli je zauważyć?
– Ernst Hass
Do piękna się dochodzi i dorasta. Jest równie zawiłą kompetencją, jak wybitne osiągnięcia naukowe, które przychodzą po latach wkuwania w bibliotekach i dokonywania nie-magicznych cudów w pracowaniach i laboratoriach. Mozart nigdy nie skomponowałby swojej pierwsze opery, gdyby nie spotkanie z nutami i harmonią dźwięków, które zaszczepili w nim rodzice. Siostry Polgar, poznawały sztuczki szachowe, jeszcze będąc w łonie matki.
Dzisiaj odkrywam piękno opery, która poznałem w wieku 14-lat, ale wtedy nie rozumiałem. Dorastałem do niej powoli, aby teraz smakować się każdą nutą nieustająco nieprzerwanego procesu słuchania. Tak jest z wieloma innymi sztukami, które dopiero teraz do mnie docierają swoją mocą, intensywnością i oczywistym pięknem. Czy je rozumiem? Nie wiem, ale je czuję. Całym sobą.
Podobnie z fotografią. Musiałem dorosną, żeby dostrzegać, to co było dla mnie zamazane i zakazane, bo jeszcze wtedy nie miałem w sobie tych wszystkich doświadczeń i nauki, które pozwalają intensywniej smakować rytm, proporcję, anatomię, i niedoskonałości. Nawet własne w fotografie potrafię docenić, bo kiedyś wydawało mi się tylko, że trzeba być wobec siebie nazbyt krytycznym. Dzisiaj doceniam pragnienia w nich zawarte.
