Fotografowanie – podobnie, jak stosowanie wszelkich innych środków wyrazów – nie jest wymyślaniem, lecz odkrywaniem. Fotografia to możliwość krzyku, wyzwolenia, a nie próba udowodnienia własnej oryginalności. To sposób życia.
Henri Cartier – Bresson
Nie pracuję nad pomysłami, które już opracuję. Nie tworzę w głowie gotowych zdjęć. Mam pewną wizję, do której zmierzam, ale też nie mam pewności czy w czasie pracy wszystko nie odwróci się na drugą stronę. Nagły zwrot i ze zdjęć, które sobie trochę wyobraziłem powstaje coś zupełnie innego. Tak naprawdę to do fotografowania podchodzę jak do czystej tablicy, jak malarz do białego płótna i dopiero pierwsza kreska zaczyna wyłaniać coś, co zakończy się wywołaniem zdjęcia. Oddaję się całkowicie intuicji. Nigdy do końca nie jestem pewien, co będzie efektem pracy.
To właśnie ta niepewność i celowa niekonkretność jest moim narkotykim, który cały czas mnie napędza do robienia zdjęć. I jeszcze jedno i jeszcze. Czas przestaje mieć znaczenie, odpływają wszystkie myśli, które przeszkadzały mi w jakimś twórczym spotkaniu samego siebie. To jest kosmos, który będzie zaskakiwał za każdym razem, gdy zrobimy krok dalej. W czeluść, której w ogóle nie znamy. Jak można zaplanować zdjęcie jeśli nie można zaplanować chwili, która akurat się wydarza. Gestu, uczucia, tego całego bagażu emocji, które w tobie wzbierają, gdy zaczynasz naciskać spust aparatu. Nawet jak zaplanuje wszystko co do sekundy i co do centymetra, to i tak za każdym razem okazuje się, że czegoś nie przewidziałem. Tak jak ona patrzyła na mnie ostatnim razem. Tak jak nigdy wcześniej. Już nie planuję.
